İnsan konuşarak anlaşır derler.Oysa söz çoğu zaman maskedir. İnsanın gercek ruhu sessizlikte açığa çıkar.Konusmak kolaydır. Herkesle selamlasabilir,herkesle kelimeleri paylaşabilir,herkesle aynı sofrada oturabilirsin.
Ama susmak...Susmak bambaşka bir derinlik ister. Çünkü sessizlik, insanın en çıplak halidir.
Bir insanla aynı sessizlige dayanabiliyorsan,o insana ruhunu emanet edebilirsin.Susarken rahatsızlık duymuyorsan, bir boşluk değil de huzur hissediyorsan, işte orada gerçek bağ başlar.Sozleri tüketmeden, birbirini anlamanın o görünmez ipliği işte orada örülür.
Kimi insanlar vardır, onlarla konuşurken kelimeler çabuk tükenir, sessizlik boğucu bir çan gibi üstüne iner Kimi insanlar da vardır ki, yanyana otursun, saatlerce tek kelime etmesen bile bir huzur yayılır içinden.O sessizlikte bile anlaşılırsin, hatta sözsüz bir dille daha çok şey anlatırsın.
Hayat bize çok insan tanıştırır.Ama hepsiyle susamayiz. Suskunluğun ağırlığını taşıyacak kadar yürekli, sessizliğin dilini okuyacak kadar derin insanlar çok azdır. Onlarla karşılaşmak kalabalık bir dünyada gizli bir armağan gibidir. Çünkü herkesle konuşmak insana birşey kazandırmaz ama herkesle susamamak, kiminle gerçek bağ kurabilecegini fısıldar.
